Μετά και τα τελευταία επεισόδια που έγιναν στο γήπεδο της τούμπας έγινε αυτό που όλοι όσοι ψιλοασχολούνται με το ποδόσφαιρο περίμεναν. Οι δημοσιογράφοι άρχισαν να καταδικάζουν, άλλοι πιο δυναμικά, άλλοι με μετριοπάθεια. Οι ποδοσφαιριστές μούγκα, λέγοντας ποδοσφαιριστές εννοώ το επίσημο συνδικαλιστικό τους όργανο και όχι μεμονωμένες περιπτώσεις. Στις εκπομπές βγήκαν φίλαθλοι από όλες τις ομάδες και ζητάνε τιμωρίες και να καθαρίσουν οι κερκίδες από όλους αυτούς που χαλάνε το ποδόσφαιρο μας.
Πολλοί προβάλουν την αγγλία σαν παράδειγμα για το πως καταπολέμησε τα επεισόδια η θάτσερ. Πράγματι, στην αγγλία τα γήπεδα είναι εκκλησίες, οι φίλαθλοι δεν πλακώνονται μεταξύ τους, ούτε με τους σεκιουριτάδες, οι ποδοσφαιριστές το πολύ να ακούσουν τίποτα για την σεξουαλική τους προτίμηση στην εκτέλεση κάποιου πλαγίου ή κόρνερ (χωρίς αυτό να συνοδεύεται με καφέδες ή άλλα ροφήματα). Οι ομάδες παίζουν, οι θεατές βλέπουν θέαμα, τα τηλεοπτικά δικαιώματα είναι πανάκριβα, οι ομάδες κονομάνε, οι διαφημιστές κονομάνε, οι παίκτες το ίδιο και μετά; Πάνε όλοι στο σπίτι τους ήρεμοι που κέρδισε το ποδόσφαιρο για ακόμα ένα σαββατοκύριακο;
Μήπως όλοι αυτοί που ασχολούνται και προβάλουν την αγγλία δεν ξέρουν τι γίνεται μετά ή πριν τους αγώνες; Το αν πέφτει ξύλο ή όχι σε συναντήσεις μεταξύ οπαδών αντιπάλων ομάδων είναι γνωστό, έχει γραφτεί σε βιβλία, υπάρχουν βίντεο στο ίντερνετ που είναι εύκολα να τα βρει ο καθένας, μαρτυρίες. Υπάρχουν παμπ, ακόμαι και γειτονιές που είναι άβατα για οπαδούς αντίπαλων ομάδων. Τα γήπεδα εκκλησίες, το ποδόσφαιρο γιορτή, τα εκατομμύρια στο χορτάρι και οι πολλές επιτυχίες είναι μόνο αυτό που φαίνεται. Το φαινόμενο της βίας δεν φαίνεται, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και ανύπαρκτο. Πολλά πράγματα δεν φαίνονται, ο αέρας που αναπνέουμε δεν φαίνεται, το σήμα του κινητού μας δεν φαίνεται, η ακτινοβολλία δεν φαίνεται και όμως όλα αυτά είναι γύρω μας.
Το πρόβλημα της βίας δεν γίνεται να λυθεί με την καταστολή, το ξύλο και τον περιορισμό της λειτουργίας των οργανωμένων οπαδών. Πρέπει να αναρωτηθεί κανείς τι είναι αυτό που κάνει ανθρώπους, που τις υπόλοιπες μέρες της βδομάδας έχουν δουλειές, μένουν δίπλα από τον καθένα μας, πίνουν καφέ στο μαγαζί που συχνάζουμε, βγαίνουν για μπύρα στο μπαρ που πάμε και εμείς, τρώνε το ίδιο φαγητό που τρώμε και εμείς, βλέπουν τις ίδιες ταινίες με μας, το σαββατοκύριακο τους να περιστρέφεται γύρω από δύο ώρες και την αγωνία τους να πληγώσουν τον αντίπαλο οπαδό; Ο οποίος είναι ο συνάδελφος τους, ο ξάδερφος τους, ο συμμαθητής τους, ο ψιλικατζής της γειτονιάς τους. Ταυτόχρονα η οργή τους στρέφεται, έστω και άθελα τους, και ενάντια στην ομάδα που υποστηρίζουν, αφού αυτή θα τιμωρηθεί, θα πληρώσει πρόστιμα, θα παίξει χωρίς την υποστήριξη του κόσμου. Αυτό είναι ακόμα πιο οξύμωρο και δίνει πάτημα στους δημοσιογράφους και την πολιτεία να στηρίξουν την άποψη του ανεγκέφαλου φιλάθλου, του χαζού, που δεν ενδιαφέρεται για τίποτα και ταυτόχρονα να προτείνουν μέσα καταστολής του και απομάκρυνσης του από τα γήπεδα. Να τον απομακρύνουμε από δίπλα μας εκείνες τις 2 ώρες, να τον κρύψουμε, να τον κλείσουμε κάπου.
Δεν μπορώ να πιστέψω πως 50 άτομα από κάθε ομάδα είναι απλώς βλαμμένοι και τα σπάνε ενώ όλοι οι άλλοι είναι υγιείς, αφού αυτοί οι 50 θα τα έσπαγαν και στην δουλειά τους όταν αντιμετώπιζαν ακάλυπτες επιταγές, θα τα έσπαγαν στον δρόμο όταν έχει κίνηση, θα τα έσπαγαν στην ουρά του ΙΚΑ, θα τα έσπαγαν στην τράπεζα κάθε φορά που θα πήγαιναν για την δόση του δανείου, στο σχόλειο κάθε φορά που το παιδί τους παίρνει κακούς βαθμούς. Επίσης, δεν μπορώ να πιστέψω το ότι είναι 50 πρεζάκια που δεν νοιάζονται για τίποτα και δεν καταλαβαίνουν τίποτα εκείνη την ώρα οπότε τα σπάνε για χαβαλέ. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο θα τα σπάγανε και σε ευρωπαΙκά ματς, σε ματς της εθνικής, σε αγώνες στο εξωτερικό όπου δεν έχουν παρατηρηθεί σε τέτοιο βαθμό αυτές οι καταστάσεις που είδαμε πρόσφατα.
Η άποψη μου είναι πως η βία στα γήπεδα (ή έξω από αυτά) με αφορμή τα αθλητικά γεγονότα (έχουμε δει επεισόδια όχι μόνο σε ποδοσφαιρικούς αγώνες, αλλά γενικά σε αθλητικά γεγονότα) είναι μια βαλβίδα εκτόνωσης κοινωνικής πίεσης. Ο θυμός που βλέπει κανείς να έχουν οι άνθρωποι αυτοί δεν πιστεύω ότι προέρχεται από το ότι ο αντίπαλος φοράει το άλλο κασκόλ. Απόδειξη για αυτό είναι το ότι σε πολλά ματς, ενώ δεν υπάρχουν φίλαθλοι της αντίπαλης ομάδας στο γήπεδο, συνέβησαν περιστατικά βίας από κάποιους. Ούτε η δικαιολογία της αδικίας από τον διαιτητή μπορεί να σταθεί επαρκώς, αφού και σε αγώνες χωρίς λάθη, ή με λάθη που ευννοούσαν την ομάδα με τους οπαδούς, επεισόδια και πάλι έγιναν.
Ο θυμός είναι βαθύτερος και έρχεται από ένα κάρο λόγους, τους οποίους δεν είμαι ψυχολόγος για να αναλύσω και τις υποψίες που έχω δεν θέλω να τις αναφέρω (ίσως να γίνονται αντιληπτές από την συνέχεια του κειμένου). Επιπλέον, έχω αρχίσει να πιστεύω πως είναι και δικαιολογημένος ο θυμός τους, αν τα αίτια του είναι αυτά που φαντάζομαι. Ίσως το μέρος που επιλέγουν να τον εκτονώσουν να είναι ακατάλληλο, αλλά η ψυχολογία της μάζας είναι ύπουλο πράγμα. Από την άλλη, η εκτόνωση με αυτό τον τρόπο φυσικά και βολεύει το κράτος και την αφήνει να έντεχνα και ελεγχώμενα να εξελίσεται, αφού γίνεται σε περιορισμένο χώρο και εύκολα μπορεί να τα σταματήσει, εύκολα στρέφεται η κοινή γνώμη εναντίον αυτών που κάνουν τα επεισόδια και αμαυρώνουν την εικόνα του ελλ. ποδοσφαίρου και επιπλέον δικαιολογεί περισσότερα μέτρα καταστολής και παρακολούθησης με την πρόφαση να μην επαναληφθούν.
Πολλοί προβάλουν την αγγλία σαν παράδειγμα για το πως καταπολέμησε τα επεισόδια η θάτσερ. Πράγματι, στην αγγλία τα γήπεδα είναι εκκλησίες, οι φίλαθλοι δεν πλακώνονται μεταξύ τους, ούτε με τους σεκιουριτάδες, οι ποδοσφαιριστές το πολύ να ακούσουν τίποτα για την σεξουαλική τους προτίμηση στην εκτέλεση κάποιου πλαγίου ή κόρνερ (χωρίς αυτό να συνοδεύεται με καφέδες ή άλλα ροφήματα). Οι ομάδες παίζουν, οι θεατές βλέπουν θέαμα, τα τηλεοπτικά δικαιώματα είναι πανάκριβα, οι ομάδες κονομάνε, οι διαφημιστές κονομάνε, οι παίκτες το ίδιο και μετά; Πάνε όλοι στο σπίτι τους ήρεμοι που κέρδισε το ποδόσφαιρο για ακόμα ένα σαββατοκύριακο;
Μήπως όλοι αυτοί που ασχολούνται και προβάλουν την αγγλία δεν ξέρουν τι γίνεται μετά ή πριν τους αγώνες; Το αν πέφτει ξύλο ή όχι σε συναντήσεις μεταξύ οπαδών αντιπάλων ομάδων είναι γνωστό, έχει γραφτεί σε βιβλία, υπάρχουν βίντεο στο ίντερνετ που είναι εύκολα να τα βρει ο καθένας, μαρτυρίες. Υπάρχουν παμπ, ακόμαι και γειτονιές που είναι άβατα για οπαδούς αντίπαλων ομάδων. Τα γήπεδα εκκλησίες, το ποδόσφαιρο γιορτή, τα εκατομμύρια στο χορτάρι και οι πολλές επιτυχίες είναι μόνο αυτό που φαίνεται. Το φαινόμενο της βίας δεν φαίνεται, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και ανύπαρκτο. Πολλά πράγματα δεν φαίνονται, ο αέρας που αναπνέουμε δεν φαίνεται, το σήμα του κινητού μας δεν φαίνεται, η ακτινοβολλία δεν φαίνεται και όμως όλα αυτά είναι γύρω μας.
Το πρόβλημα της βίας δεν γίνεται να λυθεί με την καταστολή, το ξύλο και τον περιορισμό της λειτουργίας των οργανωμένων οπαδών. Πρέπει να αναρωτηθεί κανείς τι είναι αυτό που κάνει ανθρώπους, που τις υπόλοιπες μέρες της βδομάδας έχουν δουλειές, μένουν δίπλα από τον καθένα μας, πίνουν καφέ στο μαγαζί που συχνάζουμε, βγαίνουν για μπύρα στο μπαρ που πάμε και εμείς, τρώνε το ίδιο φαγητό που τρώμε και εμείς, βλέπουν τις ίδιες ταινίες με μας, το σαββατοκύριακο τους να περιστρέφεται γύρω από δύο ώρες και την αγωνία τους να πληγώσουν τον αντίπαλο οπαδό; Ο οποίος είναι ο συνάδελφος τους, ο ξάδερφος τους, ο συμμαθητής τους, ο ψιλικατζής της γειτονιάς τους. Ταυτόχρονα η οργή τους στρέφεται, έστω και άθελα τους, και ενάντια στην ομάδα που υποστηρίζουν, αφού αυτή θα τιμωρηθεί, θα πληρώσει πρόστιμα, θα παίξει χωρίς την υποστήριξη του κόσμου. Αυτό είναι ακόμα πιο οξύμωρο και δίνει πάτημα στους δημοσιογράφους και την πολιτεία να στηρίξουν την άποψη του ανεγκέφαλου φιλάθλου, του χαζού, που δεν ενδιαφέρεται για τίποτα και ταυτόχρονα να προτείνουν μέσα καταστολής του και απομάκρυνσης του από τα γήπεδα. Να τον απομακρύνουμε από δίπλα μας εκείνες τις 2 ώρες, να τον κρύψουμε, να τον κλείσουμε κάπου.
Δεν μπορώ να πιστέψω πως 50 άτομα από κάθε ομάδα είναι απλώς βλαμμένοι και τα σπάνε ενώ όλοι οι άλλοι είναι υγιείς, αφού αυτοί οι 50 θα τα έσπαγαν και στην δουλειά τους όταν αντιμετώπιζαν ακάλυπτες επιταγές, θα τα έσπαγαν στον δρόμο όταν έχει κίνηση, θα τα έσπαγαν στην ουρά του ΙΚΑ, θα τα έσπαγαν στην τράπεζα κάθε φορά που θα πήγαιναν για την δόση του δανείου, στο σχόλειο κάθε φορά που το παιδί τους παίρνει κακούς βαθμούς. Επίσης, δεν μπορώ να πιστέψω το ότι είναι 50 πρεζάκια που δεν νοιάζονται για τίποτα και δεν καταλαβαίνουν τίποτα εκείνη την ώρα οπότε τα σπάνε για χαβαλέ. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο θα τα σπάγανε και σε ευρωπαΙκά ματς, σε ματς της εθνικής, σε αγώνες στο εξωτερικό όπου δεν έχουν παρατηρηθεί σε τέτοιο βαθμό αυτές οι καταστάσεις που είδαμε πρόσφατα.
Η άποψη μου είναι πως η βία στα γήπεδα (ή έξω από αυτά) με αφορμή τα αθλητικά γεγονότα (έχουμε δει επεισόδια όχι μόνο σε ποδοσφαιρικούς αγώνες, αλλά γενικά σε αθλητικά γεγονότα) είναι μια βαλβίδα εκτόνωσης κοινωνικής πίεσης. Ο θυμός που βλέπει κανείς να έχουν οι άνθρωποι αυτοί δεν πιστεύω ότι προέρχεται από το ότι ο αντίπαλος φοράει το άλλο κασκόλ. Απόδειξη για αυτό είναι το ότι σε πολλά ματς, ενώ δεν υπάρχουν φίλαθλοι της αντίπαλης ομάδας στο γήπεδο, συνέβησαν περιστατικά βίας από κάποιους. Ούτε η δικαιολογία της αδικίας από τον διαιτητή μπορεί να σταθεί επαρκώς, αφού και σε αγώνες χωρίς λάθη, ή με λάθη που ευννοούσαν την ομάδα με τους οπαδούς, επεισόδια και πάλι έγιναν.
Ο θυμός είναι βαθύτερος και έρχεται από ένα κάρο λόγους, τους οποίους δεν είμαι ψυχολόγος για να αναλύσω και τις υποψίες που έχω δεν θέλω να τις αναφέρω (ίσως να γίνονται αντιληπτές από την συνέχεια του κειμένου). Επιπλέον, έχω αρχίσει να πιστεύω πως είναι και δικαιολογημένος ο θυμός τους, αν τα αίτια του είναι αυτά που φαντάζομαι. Ίσως το μέρος που επιλέγουν να τον εκτονώσουν να είναι ακατάλληλο, αλλά η ψυχολογία της μάζας είναι ύπουλο πράγμα. Από την άλλη, η εκτόνωση με αυτό τον τρόπο φυσικά και βολεύει το κράτος και την αφήνει να έντεχνα και ελεγχώμενα να εξελίσεται, αφού γίνεται σε περιορισμένο χώρο και εύκολα μπορεί να τα σταματήσει, εύκολα στρέφεται η κοινή γνώμη εναντίον αυτών που κάνουν τα επεισόδια και αμαυρώνουν την εικόνα του ελλ. ποδοσφαίρου και επιπλέον δικαιολογεί περισσότερα μέτρα καταστολής και παρακολούθησης με την πρόφαση να μην επαναληφθούν.
