Αναρωτιέμαι, πότε χάθηκε τόσο πολύ η λογική; Όλες αυτές τις μέρες νιώθω πως οι κάτοικοι της χώρας βλέπουν κάποια δραματική σειρά και είμαστε κοντά στο φινάλε και όλοι πρέπει να βγούμε από το σινεμά δακρυσμένοι. Προσωπικά, νομίζω πως τα ΜΜΕ μας έχουν βάλει σε ένα κλίμα, πρέπει όλοι να συγκινηθείτε, να κλάψετε, να είστε δυστυχισμένοι, να αγαπάτε τους αστυνομικούς.
Μπορεί να είμαι και αναίσθητος, αλλά άποψη για την ΕΛ.ΑΣ. δεν έχω αλλάξει, ούτε έχω νιώσει κανένα συναίσθημα λύπης επειδή πέθαναν δύο αστυνομικοί, την ώρα που έκαναν την δουλεία που επέλεξαν να κάνουν. Νιώθω λύπη που πέθαναν δύο νέοι άνθρωποι, σκέτο.
Όπως νιώθω λύπη που 300 μετανάστες, είναι παράνομοι και κάνουν απεργία πείνας για να έχουν δικαίωμα να ζήσουν, επειδή κάποιοι ψήφισαν νόμους που θεωρούν κάποιες ζωές λαθραίες και κάποιοι επιλέγουν σαν επάγγελμα να υπερασπίζονται αυτούς τους νόμους και αυτό το σύστημα. Επίσης λύπη με πιάνει όταν σκέφτομαι πως αυτοί που ψηφίσαν αυτούς τους νόμους, είναι οι ίδιοι που χρεωκόπησαν το γαμωκράτος μας, που φάγανε λεφτά από δημόσια έργα, από εξοπλιστικά προγράμματα και μετά ψηφίσαν άλλους νόμους ώστε να μην έχουν ευθύνη για όλα αυτά. Νόμους που πρέπει να εφαρμόζονται, γιατί... γιατί είναι νόμοι!
Όπως νιώθω λύπη όταν βλέπω ειρηνικές πορείες να δέχονται επίθεση από ανθρώπους που επέλεξαν να φορέσουν την στολή του ΜΑΤατζή, ανοιγμένα κεφάλια διαδηλωτών, κόσμο να τρέχει δακρυσμένο. Ακόμα, λύπη νιώθω και όταν ακούω για κάποιο εργατικό ατύχημα σε κάποιο εργοτάξιο με ελλειπείς κανόνες ασφάλειας.
Όπως νιώθω λύπη που κάποια παιδιά δουλεύουν από τα 13 για να φτιάξουν τα ρούχα μάρκες που αγοράζουμε, όπως στενοχωριέμαι που στην αθήνα αν κάνεις βόλτα μετά τις 11 το βράδυ γύρω από ένα οποιοδήποτε τετράγωνο θα δεις άστεγους να κοιμούνται στα πεζοδρόμια. Λύπη ταυτόχρονα νιώθω και για το ότι στην λιβύη ο καντάφι βομβαρδίζει τον λαό που θέλει δημοκρατία, και εμείς το μεταδίδουμε σαν κρίση στην μέση ανατολή και δίνουμε περισσότερο έμφαση στην άνοδο της τιμής του πετρελαίου.
Αναρωτιέμαι, όλοι αυτοί που είναι συντετριμένοι, που σχολιάζουν γεμάτοι θλίψη για τον χαμό των δύο αστυνομικών, αν τα ΜΜΕ μετέδιδαν με τον ίδιο τρόπο και τις παραπάνω ειδήσεις πως θα αντιδρούσαν;
Πραγματικά συναισθήματα θλίψης και πόνου νιώθουν μόνο οι δικοί τους άνθρωποι, οι μανάδες τους και οι άνθρωποι που τους έζησαν. Τα ΜΜΕ, οι πολιτικοί και κάθε νάρκισσος που του αρέσει να βγαίνει στο γυαλί εκμεταλλεύονται αισχρά το γεγονός αυτό, πουλάνε στον κόσμο συγκίνηση, δάκρυα και λαϊκισμό με σκοπό την τηλεθέαση, το βουλευτικό αξιώμα και την ικανοποίηση της ίδιας της ματαιοδοξίας τους για την καλύτερη ατάκα.
Μιλώντας για ατάκες, ο Γ. Ράλλης (πρωθυπουργός της περιόδου) μιλώντας στην βουλή για τους θανάτους των Ι. Κουμή και Στ. Κανελλοπούλου από αστυνομικούς κατά την διάρκεια της πορείας του Πολυτεχνείου (1980) είπε: «Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί στα χέρια του για να αμυνθεί εναντίον των δαιμόνων. Δεν κρατεί άνθη». Μάλλον οι επικοινωνιολόγοι της περιόδου εκείνης δεν ήταν τόσο καλά σπουδαγμένοι όσο οι τωρινοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου