Το ματς του σαββάτου, το ντέρμπι Α - Β, το περίμενε πολύς κόσμος. άλλοι από τη διαστροφή να παρακολουθήσουν ελληνικό πρωτάθλημα (αφού μπάλα δεν παίζεται στην ελλάδα, όποιος είδε το αρσεναλ-μπαρτσελόνα καταλαβαίνει τι εννοώ), άλλοι επειδή είναι οπαδοί/φίλαθλοι των δύο ομάδων περιμένοντας την ομάδα τους στο γήπεδο να κερδίσει (και είτε να εξασφαλίσει το πρωτάθλημα-Α, είτε να μειώσει την διαφορά και να ελπίζει σε στραβοπάτημα του αντιπάλου-Β) και κάποιοι άλλοι για να κάνουν μία δήλωση.
Το αγωνιστικό κομμάτι δεν θέλει και πολύ σχολιασμό, υπάρχει αλλίωση αποτελέσματος, ένα γκολ στο 81’ δεν μετρησε ενώ θα έπρεπε, ένα άλλο γκολ στο 90’+ μετράει ενώ δεν θα έπρεπε. Τα όσα ακολούθησαν όμως είναι ακόμα πιο τραγικά. Άνθρωποι από τις εξέδρες κάνουν ντου στο γήπεδο, κανείς δεν τους σταματά, παίζουν ξύλο με τους παίκτες της αντίπαλης ομάδας, στα αποδυτήρια τα ίδια χάλια με φουσκωτούς και βγαίνει μετά η χοντρή κυρία να πει το τελευταίο τραγούδι, ότι δηλαδή, διδάξε ήθος η γηπεδούχος ομάδα, πως ο περήφανος λαός της μπήκε στον αγωνιστικό χώρο να πανηγυρίσει την νίκη της ομάδας του και άλλα τέτοια ευφυή σχόλια.
Οι δηλώσεις αυτές πρόηλθαν από το στόμα ενός ανθρώπου που έχει δύο θεσμικές ιδιότητες, από την μία είναι πρόεδρος της αγαπημένης του ομάδας, που έχει επενδύσει σε αυτήν, που έχει αφιερώσει χρόνο και εργασία, και που τελικά φαίνεται ότι κερδίζει το πρωτάθλημα. Φυσικά, η πρωτιά έρχεται πακέτο με την είσοδο στην πιο κερδοφόρα ποδοσφαιρική διοργάνωση της ευρώπης.
Από την άλλη πρόεδρος της αρχής που φροντίζει για την διοργάνωση του πρωταθλήματος, την διαφάνεια του, το να τηρούνται οι κανόνες του, την προβολή του ώστε να γίνει ακόμα πιο αγαπητό από τον κόσμο και το να πάει το επίπεδο του ψηλότερα όσον αφορά το θέαμα, την ποιότητα και την αναγνωρισιμότητα του στο εξωτερικό.
Το ντέρμπι και αυτά που ακολούθησαν, για μένα, ήταν μία Δήλωση, μία δήλωση που στην περίπτωση αυτή έγινε από το στόμα του προέδρου, παρόμοιες έχουν γίνει με άλλο τρόπο παλιότερα και συνεχίζουν να γίνονται χωρίς ίχνος ντροπής.
Κάποιοι άλλοι που κατά καιρούς έχουν κάνει παρόμοιου ύφους δηλώσεις με αυτή είναι αρχηγοί κομμάτων που ταυτόχρονα είναι και πρωθυπουργοί μας, επιχειρηματίες που ουσιαστικά κυβερνούν, εκδότες που έχουν και άλλα συμφέροντα, εταιρίες, όμιλοι επιχειρήσεων, η εκκλησία, ακόμα και κάποιοι γονείς.
«Σας γαμάω όλους και μετά σας πουλάω τρέλα.» Σας παίρνω ότι νομίζετε πως μπορείτε να κερδίσετε στο γήπεδο και μετά βάζω και τους δικούς μου να σας δείρουν, σας κλέβω τα λεφτά και μετά σας κατηγορώ που χρωστάμε σαν κράτος, σας υπερκοστολογώ τους δρόμους σας και μετά σας φτύνω μέσα στη μούρη βάζοντας διόδια. Σας πουλάω αντικειμενικότητα στις ειδήσεις όμως στρέφω εναντίον σας τον κόσμο όταν αποφασίσετε να διεκδικήσετε κάποιο δίκαιο αίτημα. Σας πιέζω να γίνετε καλύτεροι άνθρωποι όσο μεγαλώνετε, να είστε εργατικοί, καλλιεργημένοι και με αρχές αλλά όταν βγείτε στην αγορά εργασίας κόψτε κώλους. Σας μιλώ για αγάπη και ταπεινότητα, όμως κυκλοφορώ με πιο πολλά χρυσαφικά από τον βαλάντη στις δόξες του ενώ δεν μου καίγεται καρφί για τον κόσμο που είναι εξαθλιωμένος. Υπερασπίζομαι τους νόμους ενώ από την άλλη κρύβομαι πίσω από την ασυλία μου. Λέω ότι δεν είμαι ρατσιστής, όμως δεν θέλω να βλέπω σκουρόχρωμους ανθρώπους έξω από το σπίτι μου.
Δεν μου φτάνει απλώς να κερδίσω κάτι, πρέπει να μεγιστοποιήσω το κέρδος μου, να πετύχω να σε ξεφτυλίσω και ίσως τότε να είμαι χαρούμενος.
